La verdad desnuda

Lucien Freud pintando la verdad desnuda de Kate Moss.

POLIFONÍAS DE ESTÍBALIZ ESPINOSA

"Son raros estes humanos.

Un día nacen. Poñen a proba o mundo enteiro.

A persistencia desa inesperada mutación do cosmos chamada vida.

Esa estirpe bastarda de estrelas e de forzas.

Son raros.

Non saben qué facer con eles mesmos. Pois aí os tes.

Recén creadas as mans. Pois aí as tes.

Cando rin en medio das tempestades ou desesperan de puro pracer.

Qué me dis diso que fan coa larinxe. Pode ser inaudible,

malinterpretable, estentóreo, febril...

Rascan cordas sobre a madeira coas crins dun cabalo. E obteñen

algo que non se parece a nada do que existe no universo. O único

que non mimetiza forma ningunha. Que mana coma a sangue dunha

ferida e o seme e a lava.

Son raros.

Son rarísimos.

Pelexan por nomes, por belezas, por espacios, por fe. Perséguense

en corredores escuros e logo fan que non se coñecen. Tortúranse.

Regresan xuntos dalgún lugar e conxugan un futuro que nunca sucede.

Alivíanse mutuamente con vendas e drogas e palabras.

Distáncianse de si mesmos cunha ironía fecunda.

Deles é a dúbida, a senrazón, o paradoxo, a suspicacia.

Contemplan galaxias que non saben da súa soedade.

Deles é o ruído, a música reservada para eles, para eles desde o

principio das estacións.

Viven desde antes de chegar a este mundo.

Viven moito despois de abandonar este mundo.

Crense inmortais. Pero dalgún xeito crer e ser son

o mesmo verbo.

Converten en cerdeiras, no interior dos ollos dalgún animal

nocturno, en madeira de violín, en crins de cabalo.

Converten no que sempre quixeron ser, no que sempre foron.

Mutan continuamente e despistan aos que se quedan.

Son raros.

En todo o raro sempre hai algo de marabilla.

Cando aman algo profundamente, evitan nomealo.

Son estraños.

Ás veces non saben qué facer coa memoria.

Ás veces din palabras sen sentido.

Ás veces, Luísa miña, ás veces".

ESTÍBALIZ ESPINOSA

---