Tomek Zaczeniuk

martes, 8 de octubre de 2024

Alba Cid.

 


Wing Chun, del amor como arte marcial

y todo aquello que crece tan rápido como la hierba sobre la tumba                 de un pájaro

(Celan)

los gramos de luz que impactan la tierra por segundo

(Wright)

dos personas mirándose desde lados opuestos de la claridad

(Carson)

hablar de eso, de lo que nos permitimos el lujo de no entender literalmente.

si la luz puede impulsar una nave espacial ¿todavía te preguntas quién saldrá ganando?

*

dos amigas conversan en la mesa de un bar a primera hora. una de ellas repasa la línea de las pestañas con la yema del dedo índice,                 parece realmente afectada

(sus palabras conforman una mastaba en la mente de la otra un recinto dorado —con razón mastaba proviene del árabe “tertulia”, que atesora a                 su vez restos del griego antiguo stibás, “lecho de hierba”— dábale leche de yegua y curábale las llagas con polvo de violetas, piensa la que escucha, como sucede en las leyendas andinas como si la efectividad de los remedios se midiese por la extrañeza                 que provocan)

*

escondida en un bosque mientras medita, Ng Mui observa a una                 serpiente pelear con una grulla, direccionalidad frente al                 equilibrio, un esplendor de órbitas y esbeltezas, dos                 versos de metro desigual cabalgando en la boca de quien                 recita. Ng Mui observa y memoriza los movimientos, el arte.

*

no hay orden que valga en el mundo

si consideramos su relato, la amiga que habla también persevera en el                 contacto. hace suya la técnica del oponente, simultánea defensa al ataque, no arremete contra puntos vitales, pero sí contra aquellos que                 desarman el movimiento por venir

detrás de las palabras, músculos incandescencia

wing chun, “eterno canto de primavera”

*

la que escucha no sabe si la amiga aprendió más de la grulla o de la                 serpiente. la que escucha se pregunta qué amuleto egipcio vendría al caso (si los peces de cerámica turquesa protegían a la portadora de                 morir ahogada en el 1335 a. C., ¿qué serviría aquí?)

de forma subcutánea, la mañana avanza como el veneno expulsado gracias al cierre de las                 mandíbulas un mordisco de serpiente

poco importa: permanecen, sin tocarse, unidas en su asombro                               como las marcas paralelas de los colmillos en la carne de la víctima.  

- Atlas, Alba Cid.

Versiones del gallego al español por Diego Gómez Pickering

*

Wing Chun, do amor como arte marcial

e todo aquilo que medra tan rápido coma a herba sobre a tumba                 dun paxaro

(Celan)

os gramos de luz que impactan a terra por segundo

(Wright)

dúas persoas a mirarse desde beiras opostas da claridade

(Carson)

falar diso, do que nos permitimos o luxo de non entender literalmente.

se a luz pode empurrar unha nave espacial aínda te preguntas quen sairá gañando?

*

dúas amigas conversan na mesa dun bar a primeira hora. unha delas repasa a liña das pestanas coa xema do dedo índice,                 parece realmente afectada

(as súas palabras conforman unha mastaba na mente da outra un recinto dourado —con razón mastaba provén do árabe “faladoiro”, que atesoura á                 súa vez restos do grego antigo stibás, “leito de herba”— dáballe leite de egua e curáballe as chagas con po de violetas, pensa a que escoita, como acontece nas lendas andinas coma se a efectividade dos remedios se medise pola estrañeza                 que provocan)

*

agochada nun bosque mentres medita, Ng Mui espreita unha                 serpe pelexar cun grou, direccionalidade fronte a                 equilibrio, un esplendor de órbitas e esbeltezas, dous                 versos de metro desigual encabalgando na boca de quen                 recita. Ng Mui observa e memoriza os movementos, a arte.

*

non hai ordenación que valla no mundo

se atendemos ao seu relato, a amiga que fala tamén persevera no                 contacto. fai súa a técnica do oponente, simultanea defensa a ataque, non arremete contra puntos vitais, pero si contra aqueles que                 desarman o movemento por vir

detrás das palabras, músculos incandescencia

wing chun, “eterno canto de primavera”

*

a que escoita non sabe se a amiga aprendeu máis do grou ou da                 serpe. a que escoita pregúntase que amuleto exipcio viría ao caso (se os peixes de cerámica turquesa protexían a portadora de                 morrer afogada no 1335 a. C., que serviría aquí?)

de xeito subcutáneo, a mañá avanza coma o veleno expulsado grazas ao peche das                 mandíbulas unha trabada de serpe

pouco importa: permanecen, sen tocarse, unidas no asombro                        coma as marcas paralelas dos cabeiros na carne da vítima.    

1Ley por la cual un animal o fuerza maléfica no atacará a quien lleve sobre sí una parte de dicho animal o fuerza.

2Lei pola cal un animal ou forza maléfica non atacará a quen leve sobre si unha parte dese animal ou forza.

Alba Cid



1 comments :

qui sap si... dijo...

De tantes lletres
que em parlen
de l’art d’estimar,
estimada,
em quedo amb els silencis
que fan néixer
els nostres petons.
De tantes mirades
que es perden
en el quotidià caminar,
estimada,
em quedo
amb les mirades
que em deixes
sobre la pell
mentre baixen
dels nostres ulls.
De tantes etapes
que l’amor ens envia,
estimada,
em quedo amb les darreres
que viurem,
perquè haurem fet
el camí junts,
plens de lletres,
plens de mirades,
plens de silencis i jo,
estimada, ple de tu.

Mi foto
Bilbao, Euskadi
pedromg@gmail.com

Creative Commons License Page copy protected against web site content infringement by Copyscape ecoestadistica.com site statistics

Vistas de página en total

Lo que hay.(Desde 08.02.07)

Se quedaron

Así vamos

Aquí desde 08.02.2007

(Antes en Blogia desde 07.2004)

(Y mucho antes en "La tertulia en Mizar")

6.934 entradas