domingo, 23 de mayo de 2010

Ambasmestas.

Primeiro amor, primeira morte.

Todo canto eu amei perdéuseme contigo:
a luz clara e vibrante da miña xuventude,
os bosques entrañables perfeitos de quietude
onde o vento vivía con un lecer antigo.

Entón era o silencio o meu mellor amigo,
era eu namorado de todo canto vía
vivir era unha leda, fermosa moradía
onde o mencer entraba recendendo a prantigo.

De súpeto viñeches con esa lonxanía,
caraveliño feble en terra ventureira
e eu abrín outra nova fiestra para o día.

E todo canto amei foi unha lumieira,
foi a fouce tan íntima que de cote se afía
para ceifar dun pulo brutal a primaveira.

Avilés de Taramancos. (1935-1992)



-Buen día.
-Buen día, buen camino.

Está sentado al sol en el borde de la carretera. Con su boina y su cachaba. Hablamos. Me dice que tiene buena salud, que hoy cumple noventa años, que no toma ninguna medicina y que come de todo.

-¿Qué le pedirás al Santo?-
Y esa pregunta me mueve, me descoloca. No he pensado en santos ni en peticiones. Camino y veo, siento.
-Que me quede como estoy, llegar tan bien como usted a su edad.

Y sigo.



5 comentarios :

  1. Pues eso ya es mucho pedir.

    ResponderEliminar
  2. Ti xa só te bastas, coa calidade das túas palabras, e por riba sempre escolles para estar contigo ós mellores
    Gracias, meu ben.

    ResponderEliminar
  3. A ver si el hombre de noventa era el Santo.

    Un beso enorme. ;D

    ResponderEliminar
  4. Eso está bien: caminar, ver y sentir. Ninguna otra cosa necesita un peregrino.
    Besos, Pedro.

    ResponderEliminar
  5. A los noventa y sin ninguna medicina: alta ingeniería genética.
    Pero por pedir que non quede.
    Si que é bonito ese soneto de A. de Taramancos(de os Poemas a Fina Barrios)
    Bicos polo camiño.

    ResponderEliminar

Gracias por venir

Mi foto
Bilbao, Euskadi
pedromg@gmail.com