jueves, 8 de mayo de 2014

Que no.


Xunta o río.
"Ninguén pode dicir se hai un sorriso
neste río de auga e case calma
(As estrelas esvaran como os ósos
na carne -luz e sombra- da distancia).

Ninguén di se é que agarda un mar de gloria,
de esplendor a este río en calma e ansia,
se despois desta pedra hai moles leitos,
se esta escuma é fracaso ou é esperanza.

Pero é certo que agarda un mar moi grande,
un mar real, fantástico, de auga.

E no encanto hei sentir e que perduren
os latexos ou golpes de chamada.

Hai que poñer o sangue tercamente,
como outro golpe dado contra a nada.

Hai que saber lamber o fogo noso,
a vida toda con ardor e pausa.

Hai que saber amar suave tal río,
bicar a boca do misterio ou chama.

Eu aquí quedo sobre o mundo. Escoito
meu doce sangue, que igualmente esvara.
Xa corrín e corrín inutilmente.
Son río e teño soio a propia auga.

Pero é certo que agarda un mar moi grande,
e hei de ir, hei de ir ao mar que agarda."

(do poemario "Profecía do Mar")

( Bernardino Graña)



No puede ser, que no, que te veo y se me cruzan todos los cables, incluido el del acelerador y los del freno, que te miro y me pareces el hombre más atractivo del mundo y se me olvida quién eres, quién soy, que estamos  en mayo y que no para de llover un agua que solo a mi me moja desde un entonces colgado de una roca negra inmensa como un castillo sin torreones, como un animal prehistórico que ruge, o grita o grazna o no sé ya que es este ruido intenso en el pecho, en el alma, en los muslos en cada vena que vibra cuando te veo, rozamos nuestras mejillas y haces ese gesto involuntario de rechazo, de distancia, que corra el aire, como si mi gesto tierno y amoroso se pudiera convertir en una violación contra la barra del bar donde tomamos café o un blanco o tu aliento de lo cerca que quisiera estar de ti, digo cerca y digo dentro, en tu mente, en ese corazón que latía a otro ritmo, con otra música, con canciones que sonaban en y hay palabras prohibidas, casi todo está prohibido, excepto mirarte, admirarte, degustar esta atracción hacia ti que no cesa, milagro, qué bien, qué rico, saber que estás ahí si hubiera un incendio en el texto, una inundación de sentimientos, una grieta que divida el mundo en dos mitades, en tres, en saberte ahí, tan lejos, con las veces que he rondado tu ausencia cuando no podía vivir sin ti ¿puedo ahora? pues no, pero el oxígeno es un bien escaso y respirar en una necesidad, las obligaciones también, que me doy cuenta que me escuchas y no me cuentas, que recibes pero no das, que te has vuelto una esfinge bella con la nariz al viento de la opacidad y esto no es literatura, ya me gustaría, cada día lo tengo más claro, más oscuro, esto fue por esto, esto fue por esto otro y mi perdida de la realidad fue una consecuencia lógica, que no sé cómo pude regresar al país de los vivos, en serio, que lo pasé tan mal que estaba más allá que aquí, curación de perro, método bestia de salir de lo profundo, nada de viajes a París, a otras orejas, a otros, remedios caseros, de partera con agujas de hacer punto, de hierbas, absurdo, cruel, salvaje, una tonta, una mujer desesperada, sin saber simular, sin vuelta atrás, fin de la nostalgia, fin de una era, que no puede ser, que no, que te veo y se me cruzan todos los cables, pero no te preocupes, estoy vacunada, grandes dosis de medicina emocional, un filtro en la cabeza (creo que está estropeado), se me termina el tiempo, me llaman, me saludan hasta los que no me conocen, me palmean la espalda, qué sabrán, ay, te beso y beso, rey mío.



Mi foto
Bilbao, Euskadi
pedromg@gmail.com

Creative Commons License Page copy protected against web site content infringement by Copyscape ecoestadistica.com site statistics

Vistas de página en total

Lo que hay.(Desde 08.02.07)

Se quedaron

Así vamos

Aquí desde 08.02.2007

(Antes en Blogia desde 07.2004)

(Y mucho antes en "La tertulia en Mizar")

6.756 entradas